Od początkowego chaosu symbolizującego kosmiczny nieład, do skrajnego zdyscyplinowania formy, przybierającej kształt geometrycznych figur symetrycznych, z których najdoskonalszym archetypem jest koło.

Pierwszym założeniem była chęć ukazania destrukcji, a zarazem przejścia jednej formy w drugą. Momentu eksplozji Supernowej i ogromnej energii wyzwalającej się w czasie tego procesu. Można by powiedzieć, obserwując to zjawisko z ogromnego dystansu – piękna śmierć gwiazdy. Używając środków malarskich, pragnę pokazać zjawisko nie tyle fizyczne, co metafizyczne. Uwidocznienie w sposób symboliczny zjawiska ciągłości i nierozerwalności dwóch elementów – ducha i materii. Wyzwalająca się bowiem w czasie eksplozji energia, rozrzucająca w przestrzeni gwiezdny pył, tworząc zalążek nowego życia, nowych bytów, jest stała i stanowi siłę napędową wszelkiej zmiany.

Moją aspiracją jest to – aby wciągnąć widza do wnętrza obrazu poprzez skupienie uwagi na centralnym jego punkcie, tak aby mógł poczuć wibracje energii i wyzwolić w nim chęć zagłębienia się i spojrzenia już nie na centrum zjawiska, a właśnie na jego epicentrum.
Chodzi więc o przekroczenie granicy pomiędzy światem materialnym a światem uczuć i intuicji. Chodzi o to, by myślą i uczuciem sięgnąć głębiej, do tego co jest zaraz pod efektownym i gwałtownym procesem zniszczenia.
Do przyczyny i skutku. Do samego sensu zmiany życia w śmierć, a tej z kolei w inną formę dalszego istnienia.

Założeniem moim jest więc skierowanie uwagi nie na centrum zjawiska, a właśnie – ale explicite i bezwarunkowo na jego „EPICENTRUM”. Na to, co jest bezpośrednią przyczyną zmiany jednej formy w drugą. Spojrzenia na ten punkt, który jest dla widza niepostrzegalny i nieuświadomiony, a stanowi strefę największego skupiska energii. Uwidacznia i symbolizuje cały sens zmiany i przemiany – to Ikoniczne Epicentrum, o bezgranicznym znaczeniu, jest tematem moich eksperymentów twórczych.

Zainspirowanie tą filozofią sprawiło, iż powstała koncepcja na tytuł tego kompleksowego cyklu

Moim zamiarem również jest to, aby pokazać jak wielką energię można wyzwolić w ograniczonej i najprostszej formie, jaką jest koło. Wydawać by się mogło, że figura geometryczna jest formą stabilną, niewzruszoną, ograniczoną swoimi krawędziami, jednoznacznie zakreśloną. Każda jednak figura już niejako poprzez swoje zakreślenie jest oderwana od podłoża, z którego czyjąś wolą powstała, przez co powstał również pewien ładunek energii. Wypełnienie tej formy kolorem jeszcze tę energię potęguje. Dołożenie do tego kierunkowego położenia farby powoduje narastanie napięcia i sprawia, że zwykła w założeniu figura geometryczna, ściśle określona, niewzruszona, zaczyna żyć swoim własnym życiem.

Sprawia, że granice tej figury nie są już jednoznacznie określone i na powrót przenikają się z otoczeniem, z którego powstała. Jest to więc jakby dążenie do pokazania pulsującego przechodzenia jednej formy w drugą. Korzystałem tu niejako z założeń i filozofii prekursora sztuki nowoczesnej i założyciela nurtu zwanego Suprematyzmem Kazimierza Malewicza. Ograniczającego płaszczyznę do figur geometrycznych, wypełnionych kolorem. Najwybitniejszym tego przykładem jest jego Czarny Kwadrat, wyznaczający nowe kierunki otwierające nowe pola eksploracji, które stanowią fundament nowej filozofii sztuki współczesnej.

Drugim pomysłem na techniczną budowę obrazu, była inspiracja twórczością Jacksona Pollocka, gdzie poprzez przypadkowe statystycznie nieprzewidywalne położenie farby na płótnie, buduje swój mimo wszystko niezwykle uporządkowany świat.

Następnym ważnym założeniem, na którym opiera się twórcza praca nad powstawaniem moich dzieł sztuki, jest ukazanie dwoistości natury.
Natury ludzkiej i w ogóle natury jako takiej. Tak jak istnieje dobro i zło, światło i ciemność, duch i materia, tak też każdy z moich obrazów z cyklu Epicentrum Quantum ma niejako dwie różne twarze. Jedna z nich widoczna jest w świetle widzialnym, ale drugą można dostrzec dopiero po oświetleniu światłem ultrafioletowym. W tym przypadku zamysłem powstawania obrazu i jego inspiracją była filozofia Plancka, burząca tradycyjną teorię falowej struktury promieniowania światła na rzecz jego kwantowego charakteru. A właściwie wprowadzenie do fizyki pojęcia teorii chaosu. Stąd też wziął się drugi człon nazwy cyklu moich prac Quantum, w dużym uproszczeniu można by je nazwać dziełami Radioaktywnymi.